غار تنهایی من....

صبح ها که از خواب بیدار میشوم میبینم ابجی جانم علی کوچولو را توی بغل مامان گذاشته و رفته سر کار. علی که بیدار میشود انگار تمام صلح و ارامش دنیا را با ان دو دندان کوچولوی موشی به ما هدیه میکند.

بعد من هم کنارشان دراز میکشم. 

مامان میگوید: "الی, چرا مثل قدیم ها که می امدی خانه, خوابت سنگین نیست که به زور ساعت 12 ظهر بیدارت کنم؟ چرا صبح زود بیدار میشوی؟" 

یادم می اید ان روزها را...

به مادر میگویم که میترسم. از حجم عظیم تنهاییم وقتی که از تو فرسنگ ها دور میشوم. من گاهی حتی از سایه ام هم میترسم. 

یادم می اید که من تمام عمر دلتنگ و بیقرار بودم. همان روزهایی که توی پارک قدم میزدم تا به خوابگاه برسم, یا روزهایی که برمیگشتم خانه و حوصله ام توی مهمانیها با سوال های 8 سال تکراریشان سر میرفت, یا حالا که از یک سفر دور برگشته ام و روزشمارم میگوید باید فرودگاه امام را دوست داشته باشم برای چندی...